Rzeszów rezydencjonalny. Miasto w oczach rządu Lubomirskich

W 1638 r., w wyniku małżeństwa z Konstancją, młodszą córką Mikołaja Spytka Ligęzy, właścicielem Rzeszowa stał się Jerzy Sebastian Lubomirski, jeden z najpotężniejszych magnatów w ówczesnej Rzeczypospolitej. To właśnie on przyczynił się do założenia w mieście trzeciego na ziemiach polskich kolegium pijarskiego, placówki edukacyjnej kształcącej zarówno młodzież szlachecką, jak również mieszczańską, o wysokim poziomie nauczania. Dość wspomnieć, że w późniejszym okresie jednym z profesorów był tu Stanisław Konarski, prominentny przedstawiciel polskiego oświecenia i jeden z twórców reformy oświatowej za czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego.

Jednak to dopiero Hieronim Augustyn Lubomirski, najmłodszy syn Jerzego Sebastiana, postanowił osiedlić się w Rzeszowie i uczynić z miasta swoją reprezentacyjna siedzibę. To z kolei wymagało poważnych inwestycji. Do Rzeszowa przybyli wówczas architekci z Włoch, Niemiec i Niderlandów, którzy nadali miastu nową barokową szatę architektoniczną. Świadectwem przepychu Lubomirskich i rozmachu zmian, które dzięki nim dokonały się w mieście jest słynny plan Wiedemanna z 1762 r. To właśnie dzięki hojnym fundacjom Lubomirskich i udanym realizacjom m.in. Tylmana z Gameren, Jana Chrzciciela Bellottiego czy Karola Henryka Wiedemanna, Rzeszów stał się obok Warszawy jednym z głównych ośrodków kultury i architektury w Rzeczypospolitej za czasów saskich.