Dnia 19 stycznia Roku Pańskiego 1354 w kancelarii królewskiej na Wawelu za panowania Kazimierza III Wielkiego wystawiono akt donacyjny dla Jana Pakosławica, dziedzica Stróżysk, którego podstawą było miasto Rzeszów wraz z przyległościami. Włości sięgały granicami ziemi sandomierskiej, a mianowicie wsi Dąbrowa, po Leżajsk w ziemi jarosławskiej, następnie idąc po prawej stronie ku Rusi z granicami stykającymi się w pobliżu zamku Czudec. Odtąd miasto Rzeszów stało się ośrodkiem prywatnym, zarządzanym przez rodzinę rycerską, zasłużoną domu królewskiemu w sprawach natury militarnej, politycznej i dyplomatycznej.
Jan Pakosławic ze Stróżysk (zm. ok. 1374 r.) sprawował dosyć znaczącą funkcję przy Kazimierzu III Wielkim. Walczył z Rusią Halicko-Włodzimierską, Księstwem Litewskim i Tatarami. Jako utalentowany dyplomata, prowadził wiele misji tego pokroju; posłował dwukrotnie do stolicy Złotej Ordy Saraj Berke, przynajmniej trzykrotnie przebywał w Awinionie u tamtejszego papieża, aby uzyskać zgodę w sprawach, nad którymi tylko głowa Kościoła mogła się pochylić. Jan Pakosławic był protoplastą pierwszego rodu zarządzającego miastem - Rzeszowskich.
Dzisiejsza rocznica odnosi się do pierwszego historycznego dokumentu mówiącego wprost o istnieniu Rzeszowa. Interpretowany jest jako dokument donacyjny, ale również i lokacyjny, ponieważ jakkolwiek miasto istniało już wcześniej (być może już kilkanaście lat wcześniej, wedle jednej z hipotez, albo również od minimum trzech dekad, według innej interpretacji), podobny dokument nie zachował się. Być może też w ogóle nie istniał.
Przejrzystość jest dla nas ważna! Poniżej wyjaśniamy, w jaki sposób i dlaczego wykorzystujemy Twoje dane osobowe. Pamiętaj, że masz pełną kontrolę nad ich konfiguracją - możesz dopasować ją do swoich potrzeb i preferencji.
